Anna Piątkowska

Nauczycielka PSP w Brzeźnicy

  Doskonałość rodzicielska.

 Najważniejsza rola rodzicielska, to kochać i wychowywać swoje dzieci oraz budować w nich uczucie wysokiej samoakceptacji i pewności siebie.

         Punktem początkowym wychowywania superdzieci jest zdanie sobie sprawy, że dzieci nie są  Waszą własnością.  Należą tylko do samych siebie.  Są darem niebios, a do tego darem tylko na pewien czas.  Traktujcie je tak, jakby były cennym podarkiem, pożyczonym Wam tylko na krótki czas.  Nie macie ich naginać do swoich oczekiwań, lecz wspierać je w budowaniu własnej wyjątkowości i indywidualności.

 „Wasze dzieci nie są waszymi dziećmi.  Są synami i córkami tęsknoty życia za sobą samym. Przychodzą na świat dzięki wam, lecz nie pochodzą od was i choć są z wami, do was nie należą. Możecie dać im miłość, lecz nie możecie dać myśli, bo mają swoje własne. Możecie chować ich ciała, lecz nie dusze, bo dusze ich mieszkają w Domu Jutra, do którego nie wejdziecie nawet w marzeniach.  Możecie próbować być tacy jak one, ale nie próbujcie sprawić, by były takie jak wy. Bo życie się nie cofa i nie myśli o dniu wczorajszym.  Jesteście jak łuki, z których dzieci, jak żywe strzały, wysłane są w przyszłość.”  [Kahlil Gibran w: „Prordi”]

     Najważniejszy czynnik w wychowaniu superdzieci to ilość otrzymywanej przez nie miłości. Dzieci potrzebują miłości tak, jak kwiaty łakną wody.  Miłością nie można przekarmić.  Stały strumień miłości i akceptacji ze strony rodzica to ścieżka, po której dziecko idzie ku zdrowiu uczuciowemu i fizycznemu.  Niemal wszystkie problemy związane z dziećmi można wyjaśnić poczuciem niepełnej miłości i akceptacji ze strony rodziców.

         Kluczem do wychowania superdzieci jest zapewnienie im nieprzerwanego strumienia bezwarunkowej miłości i akceptacji.  Uświadomienie swojemu dziecku, że nic z tego, co kiedykolwiek zrobi, nie może zmniejszyć waszej dla niego miłości  -  zawsze ma jej sto procent.

Najcudowniejszym darem dla dziecka jest wpojenie mu absolutnego przekonania, bez zastrzeżeń, niezależnie od tego, co robi czy, co dzieje się wokół.

         Czasem dziecko źle się zachowuje tylko po to, by sprawdzić, czy naprawdę je kochacie.   Im starsze i dojrzalsze jest dziecko, w tym subtelniejszy sposób zadaje pytanie:  „Czy mnie kochasz ?”   Odpowiedź jest jednak zawsze ta sama.  Idealny rodzic to taki, który na to pytanie zawsze odpowiada, w najlepszy z możliwych sposobów”  „Tak, naprawdę cię kocham”.  Jeśli, chcesz wychować superdzieci, codziennie mów im, że je kochacie.  Za każdym razem, kiedy dziecko słyszy „kocham cię”, czuje się bardziej bezpiecznie i pewne siebie. Rośnie jego samoakceptacja.  Im lepiej wie, że je kochacie, tym chętniej pokocha siebie.

         Są trzy główne sposoby regularnego mówienia dzieciom, że je kochamy:

–    poprzez przesycony miłością kontakt wzrokowy;

–    ciepły kontakt fizyczny;

–    oraz poprzez skupioną uwagę.

         Wasze dzieci potrzebują przekazywania swych uczuć i myśli komuś, kto jest dla nich ważny,  a wy jako rodzice powinniście być najważniejszymi osobami w ich życiu.

         Nie szczędźcie dzieciom nieustannych pochwał i zachęt we wszystkich pozytywnych rzeczach, które robią, nawet w sprawach zupełnie drobnych.  Chwalcie i wzmacniajcie to, co chcecie by się powtarzało. Chwalcie aby zbudować samoakceptację i pewność siebie.  Pochwała upiększa samowizerunek.  Sprawia, że dziecko wierzy w siebie i daje siłę do próbowania coraz większych i lepszych rzeczy.

         Nigdy nie używajcie w stosunku do dzieci destruktywnej krytyki.  Są one niezwykle wrażliwe na wszelkiego rodzaju krytykę z waszej strony.  Mogą nie reagować w sposób widoczny,  jednak wewnątrz trawi je ból zawsze wtedy, gdy z jakiegokolwiek powodu są krytykowane przez ważnych w ich życiu dorosłych.

Krytyka dowolnego typu może do tego stopnia zniszczyć możliwości dziecka, że zacznie ono unikać jakiejkolwiek działalności.  Dziecko cofa się, zamiast iść naprzód.

         Dorothy Naltie napisała piękną wskazówkę dla rodziców. Nosi ona tytuł „Dzieci uczą się na doświadczeniach”.

Gdy dziecko doświadcza  krytycyzmu,

Uczy się pogardzać.

Gdy dziecko doświadcza wrogości,

Uczy się agresji.

Gdy dziecko doświadcza drwin,

Uczy się być skrytym.

Gdy dziecko doświadcza wstydu,

Uczy się poczucia winy.

Gdy dziecko doświadcza wyrozumiałości,

Uczy się być cierpliwym.

Gdy dziecko doświadcza wsparcia,

Uczy się pewności siebie.

Gdy dziecko doświadcza pochwał,

Uczy się doceniać.

Gdy dziecko doświadcza sprawiedliwości,

Uczy się być uczciwym.

Gdy dziecko doświadcza bezpieczeństwa,

Uczy się zaufania.

Gdy dziecko doświadcza aprobaty,

Uczy się lubić siebie.

Gdy dziecko doświadcza przyjaźni i akceptacji,

Uczy się znajdować miłość w otaczającym świecie.

         Najważniejsze, by dziecko było szczęśliwe, zdrowe i pewne siebie.

By dziecko prawidłowo się rozwijało, osiągało sukcesy musi wychowywać się w odpowiednim środowisku.

         Pierwszą cechą domów i stylów wychowania, stymulującą osiągnięcia, jest demokracja.  Opinie dzieci są wysłuchiwane i szanowane.  Drugą cechą rodziców wychowujących ludzi sukcesu jest „pozytywne oczekiwanie”.  Skuteczni młodzi ludzie wyrastają w domach, w których rodzice stale im powtarzają, jak bardzo w nich wierzą  i jak są pewni, że dokonają w życiu wielkich rzeczy.  Kiedy mówicie dzieciom: „Uda ci się” lub „Wierzę w ciebie”, zachęcacie je, by wierzyły w siebie.  Skłaniacie je do próbowania rzeczy, na które bez waszej zachęty nigdy by się odważyły.

         Najważniejszym czynnikiem wpływającym na osiągnięcia w szkole jest stosunek rodziców do nauki i ich zaangażowanie w edukację wychowanków.

         Jeśli chcesz, by dzieci miały jak najlepsze wyniki w szkole, musicie się całkowicie zaangażować w ich edukację na każdym etapie.

         Jeśli naprawdę chcecie wychować, zdrowe i pewne siebie dzieci, musicie dać im dobry przykład, stać się wzorcem osoby, które one chcą się stać.

         Jesteście tworem przyzwyczajeń.  Jeśli popadliście w nawyk destruktywnej krytyki, jest coś, co możecie zrobić dziś, by zaradzić tej sytuacji i odbudować w dziecku poczucie własnej wartości. Przeproście je za destruktywną krytykę lub kary cielesne, których kiedykolwiek od was zaznały.  Powiedzcie im, że przepraszacie za wszystko, co kiedykolwiek im powiedzieliście lub zrobiliście a co było bolesne.

         Jednym z największych zarzutów dzieci w każdym wieku w stosunku do rodziców jest to, że nigdy nie mówią „przepraszam” za popełnione błędy lub bolesne słowa albo czyny.  Dzieci mają niezwykle silne poczucie uczciwości i sprawiedliwości.  Czują się gniewne i urażone, kiedy czują, że z jakiejkolwiek przyczyny zostały niesprawiedliwie potraktowane lub niesłusznie oskarżone.

Gniew ten, jeśli nie zostanie rozładowany, może się utrzymać przez lata.

         Dzieci są bardzo elastyczne.  Tak silnie pragną miłości i szacunku rodziców, że zawsze wybaczą i zapomną.  Najtrwalszy związek, w jakim się znajdziecie, to związek z dziećmi. Jeśli będziecie traktować dzieci z miłością, cierpliwością i zrozumieniem, będziecie otrzymywać za to nagrody do końca życia.

         Zapytajcie sami siebie, jakby to było być swoim własnym dzieckiem.  Postawcie się w jego sytuacji i oceńcie siebie jako rodzica.  Jakie są wasze mocne i słabe strony?  Co robicie dobrze, a co kiepsko?  Co możecie już od dziś zmienić, by być lepszym  i bardziej kochającym rodzicem?  Pójdźcie do dziecka i zapytajcie go, czy uważa że jest coś, co moglibyście zrobić,  by być lepszym rodzicem.  Zapytajcie, co mu się nie podoba.  Wysłuchajcie uważnie odpowiedzi i spostrzeżeń.  Nie przerywajcie,  nie wyjaśniajcie i nie brońcie się.  Poczekajcie nim odpowiecie.  Zadajcie dodatkowe pytania, takie jak:  „Co przez to rozumiesz?” albo „Na przykład ?”

         Wypowiedzcie to własnymi słowami.  Na koniec zobowiążcie się do podjęcia jakichś działań, do zareagowania na te informacje.  Słowa bez działania nie wzbudzają zaufania.

                                                                   powrót na stronę główną